#38- (από τα χαμένα ημερολόγια του αρχιχολαργού ψαρο-Jeffrey vol. 7)

*

...τί είδους άνθρωποι να ήταν αυτοί. Πάντως, ήταν ελεύθεροι, ή έτσι φαινόταν και αυτό ήταν ένα ασφαλές συμπέρασμα-εκ του ασφαλούς. Έβλεπα από μακριά τα σπίτια τους και τους ζήλευα, χωρίς όμως να μπορώ να τους διακρίνω. Ζήλεια, αυτό ήταν το συναίσθημά μου. Καθώς μερικά σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο και η θερμοκρασία άλλαξε αισθητά και στιγμιαία...

**

...και έβλεπα καθημερινά τις μπόρες να μέχρι τις ακτές της Ασίας. Έπειτα οι ουρανοί τις τραβούσαν πίσω πάλι, μέσα στην ενδοχώρα, να μην αφήσουν τα σύννερα να στραγγίσουν, να μην αφήσουν τους ανθρώπους να δροσιστούν, να μην αφήσουν τη γη να ενυδατωθεί...

***

μελαγχολία φτιαγμένη από τετάρτη βράδυ

φεγγάρι σαββατιάτικων ανθρώπων

****

*****

...καθώς είχε δημιουργηθεί μια πόλλωση  που κανείς δεν ήθελε να τροφοδοτεί αλλά, μολαταύτα, έπειτα από μια σειρά άτυχων περιστατικών, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Οι μεν ζητούσαν άμεσα την επέμβαση της πυροσβεστικης, που προσπαθούσε να αποφύγει κάθε εμπλοκή επί ματαίω, οι δε ζητούσαν να επέμβει το λιμενικό, θεωρώντας ότι η επέμβαση της πυροσβεστικής δε θα ήταν μεροληπτική-ότι υπήρχαν συμφέροντα στο παρασκήνιο. Το λιμενικό με την σειρά του, όμως, ζητούσε από την πυροσβεστική γιατί υπήρχε περιορισμένη δύναμη...

******

...όταν σουρούπωσε, ο ήλιος είχε χαθεί πίσω από την πλάτη μου, τα φώτα άρχισαν να λαμπυρίζουν στις στεριές της Ασίας, ένα βουνό στο βάθος φαινόταν χιονισμένο-ένα σύννεφο είχε καθήσει στην κορυφή του και...

*******

...μετά από πολλές περιπέτειες, τελικά προσγειώθηκα στο αριστερό του αυτί. Με πολλή προσοχή κινήθηκα πάνω στο πτερύγιο, παραμερίζοντας μικρές τρίχες και βρωμιές που ήταν φυτρωμένες και καθισμένες πάνω του. Σε λίγο έφτασα στην είσοδο του αυτιού. Ένιωσα ένα μεγάλο δέος. Θα διάβαζα την σκέψη του...

********

*********

γιατί είχε ένα μόνον όνειρο

να περπατήσει την κορυφογραμμή

μέχρι να βρει εμπόδιο

**********

όταν έφυγες ήρθε μια καταιγίδα από τους ουρανούς της Ασίας κι έβρεξε τα πάντα

για πάντα

(από την αλληλογραφία της Ούρσουλα Στόουν)

***********

...απαξιώνοντας την απογευματινή βροχη, κοίταζα μόνο το τετράδιό μου, το ημερολόγιο και με τη γλώσσα μου ψαχούλευα την κουφάλα που είχε δημιουργηθεί σε ένα δόντι μου το μεσημέρι, όταν έτρωγα αμύγδαλα με...

#37- (από τα χαμένα ημερολόγια του αρχιχολαργού ψαρο-Jeffrey vol. 6)

*

... αρχίσαμε να απαριθμούμε τις φθορές, που ήταν ανεπανόρθωτες. Υπήρχε μια λάμπα από την πίσω πλευρά που ήταν καμμένη, μια σίτα σε ένα πλαϊνό παράθυρο που έχασκε πέρα δώθε, δύο βρύσες που έσταζαν και έσταζαν συνέχεια-είχαν δημιουργήσει πουρί και μούχλα, ένα καζανάκι που δε λειτουργούσε σωστά γιατί δεν έδιωχνε τις ακαθαρσίες και τα χώματα που ξερνούσαν οι λεκάνες και οι σφουγγαρίστρες, ένα κλειδί από μια κλειδαριά που ήταν ετοιμόρροπο, καθώς και κάτι κλειδιά από μιαν άλλη κλειδαριά, που πάντα τα μπέρδευαν με αυτά μιας τρίτης κλειδαριάς επειδή κρέμονταν στην ίδια αρμαθιά...

**

***

αφράτες αρκουδίτσες

περιπλανώνται στον ουρανό

λευκές και αθώες

έτοιμες και επικίνδυνες

****

*****

τί συμβαίνει πριν φυσήξει;

******

σαββατοκύριακο

σπίτια λουσμένα πορτοκαλί

θάλασσα σκοτεινή και ταραγμένη

άνθρωποι κανονικοί κυριακάτικοι

σπίτια σκοτεινά βρεγμένα

θάλασσα διαφανής και ακίνητη

άνθρωποι θλιμμένοι σαββατιάτικοι

*******

********

...μπροστά το τεράστιο αλουμινένιο ψυγείο καθόταν φορώντας μια μπορντώ στολή, με αυστηρό βλέμμα, ξυρισμένος και άγρυπνος, με βλέμμα ακούραστο, λες και ποτέ δεν είχε ανάγκη από ξεκούραση. Πάνω στο γραφείο του είχε παραταγμένα μαχαίρια σε διάφορα μεγέθη, καλοακονισμένα και γυαλισμένα στην εντέλεια. Σε περίπτωση που κάποιος ερχόταν να επιθεωρήσει το πόστο του είχε όλα τα υλικά του έτοιμα προς επίδειξη. Το αριστερό του πόδι έπαιζε συχνά νευρικούς ρυθμούς στο ξύλινο πάτωμα, ένας ήχος από κούφια σανίδια. Ο αέρας γύρω του είχε μια βαριά μυρωδιά από καρυκεύματα και κρέατα που αναδυόταν από το ψυγείο του. Αυτός ήταν ο σαλαμοφύλακας...

*********

...και, ξαφνικά, βρήκα τη φωτογραφία της. Αμέσως το βλέμμα μου εγκλωβίστηκε στην εικόνα. Είχα ανάγκη να παρατηρήσω τις λεπτομέρειες που δεν παρατηρούσα όλον αυτό τον καιρό. Δεν είναι, όμως, ποτέ αρκετός ο χρόνος για τις λεπτομέρειες. Κάπως βιαστικά, αποφάσισα να...

**********

***********

...ταυτόχρονα, το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω σε ένα γκρεμισμένο κομμάτι τοίχου, την ώρα που ένα ιστιοφόρο περνούσε ήδη μισοκρυμμένο πίσω του. Στο βάθος, οι στεριές της Ασίας αφημένες στην αντηλιά, εκπέμποντας ένα σήμα προκλητικό και νοσταλγικό. Τα βουνά, απομακρυσμένα και γαλάζια, μοναχικά και ακίνητα, είχες την αίσθηση ότι κινούνται σε έναν οριζόντιο άξονα γιατί τα ρεύματα της θάλασσας παραπλανούσαν το μάτι-ακανόνιστα, άναρχα τα ρεύματα αυτά. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν ήταν μόνο τα βουνά της Ασίας που εκπέμπουν αυτό το σήμα-όλα τα βουνά το εκπέμπουν άλλωστε. Αυτά τα βουνά, απλώς, εκπέμπουν σε περιέργως συντονισμένη συχνότητα, ταράζουν το είναι, ίσως και την ίδια τη θάλασσα και τα ρεύματά της, που...

************

... ήταν ένα μεγάλο σοκ, όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν λασποβροχή. Όλα με τραβούσαν προς τη γη, προς το χώμα. Να ξαπλώσω γυμνός κάτω και να αφήσω τη βροχή και τη λάσπη να παλέψουν για την επικράτηση πάνω στο δέρμα μου. Μετάνιωσα αυτή τη σκέψη μου και ντράπηκα κάπως που έκανα μια τέτοια σκέψη. Ένιωσα ότι προκαλώ την φύση και τη δημιουργία, ένιωσα φόβο ή δέος. Κοίταξα γύρω μου μήπως...